[Vredeslijst] De militaire logica dompelt Libië onder in een open oorlog

Frank Willems fwillems op antenna.nl
Zo mei 1 15:41:17 CEST 2011


Uitpers nummer 131

door Ludo De Brabander en Soetkin Van Muylem

De NAVO heeft de leiding genomen over de militaire operatie in Libië. 
Secretaris-generaal Anders Fogh Rasmussen beweert dat het doel er in bestaat om 
burgers te beschermen die bedreigd worden door het Khaddafi-regime. "De NAVO zal 
alle aspecten van de VN-resolutie uitvoeren, niet meer, niet minder". De VN-
resolutie 1973 geeft weliswaar toestemming om "alle maatregelen" te nemen om 
burgers en door burgers bevolkte regio's te beschermen, maar op het terrein zien 
we dat dit mandaat ver overschreden wordt.

De facto luchtmacht van de rebellen

De 'internationale coalitie' treedt nu immers op als de facto luchtmacht van de 
rebellenbeweging die bewapend is met kalasjnikovs, bazooka's en 
artilleriegeschut. In de wandelgangen van de NAVO circuleert nu het idee om de 
rebellen nog beter te bewapenen.

Ons land is bij monde van minister van Buitenlandse Zaken Steven Vanackere 
(CD&V) vooralsnog tegen, omdat hij het een stap te ver zou vinden om dit conflict 
met militaire middelen te beslechten. Begrijpe wie begrijpe kan, want met onze 
F-16's opereren we wel in een context die nu al het karakter krijgt van een open 
oorlog.

Wat gaat ons land doen als de VS en Groot-Brittannië inderdaad wapens gaan 
leveren? Ondertussen bevestigde de Britse premier David Cameron de aanwezigheid 
van Britse elitetroepen op Libische bodem.

Wapenindustrie echte winnaar

VN-resolutie 1973 geeft echter geen mandaat voor het bewapenen van de rebellen, 
noch voor het ontplooien van troepen aan de grond. Cynisch genoeg is de enige 
echte winnaar van deze escalatie de wapenindustrie, nadat ze eerder al heel wat 
poen verdiende aan de bewapening van de dictator die we nu bestrijden.

Laten we even meegaan in de militaire logica. Als de rebellen dankzij 'onze' 
steun slagen in hun opzet, is het dan afgelopen? Brengen we even Afghanistan in 
herinnering. De Noordelijke Alliantie verdreef er met buitenlandse luchtsteun en 
wapenleveringen de Taliban van de macht in 2001, maar slaagt er tot op vandaag 
niet in de tegenstand echt te verslaan, onder meer omdat die zich het aura van 
nationalistisch verzet tegen de buitenlandse invasie kan aanmeten.

Dit scenario is ook mogelijk in Libië. Dat betekent een lang aanslepende, 
bloedige oorlog. De NAVO zou aankijken tegen een tweede oorlogsfront, en dat 
opnieuw in een moslimland.

Ambitie van de NAVO

Dat de NAVO op de voorgrond is getreden en niet de Afrikaanse Unie, de Arabische 
Liga of de Verenigde Naties is op zich een verontrustend gegeven. Eind vorig 
jaar op de top van Lissabon keurden de regeringsleiders van de NAVO-lidstaten 
een Nieuw Strategisch Concept goed waarin duidelijk de ambitie verwoord wordt 
het transatlantisch bondgenootschap een mondiale 'veiligheidsrol' te laten 
spelen.

De NAVO is, anders dan de Verenigde Naties, een militaire club van een beperkt 
aantal landen. Als vredesorganisatie zijn we zeer bezorgd over de wijze waarop 
de NAVO zich almaar uitdrukkelijker in de plaats stelt van de Verenigde Naties 
of er zogezegd in onderaanneming voor opereert.

De nadruk op de militaire aanpak verscherpt de tegenstellingen en vreet de 
ruimte voor een politieke oplossing op. Het begint al bij de eenzijdige 
militaire interpretatie van de VN-resolutie.

Niet-militaire maatregelen 'vergeten'

Nochtans vallen onder "alle maatregelen" evengoed niet-militaire maatregelen. In 
de VN-resolutie staat bijvoorbeeld ook het belang van acties die "de dialoog 
faciliteren om te komen tot politieke hervormingen die noodzakelijk zijn om een 
vreedzame en duurzame oplossing te vinden".

Het belangrijkste is wellicht het schijnbaar vergeten eerste punt van VN-
resolutie 1973, waarin de "instelling van een onmiddellijk staakt-het-vuren en 
een volledig einde van het geweld" wordt gevraagd. Het staat er in algemene 
termen en is dus evengoed van toepassing op de rebellen. Hoe het bieden van 
militaire luchtsteun en het eventueel rechtstreeks bewapenen van de rebellen 
hierin past, is een groot vraagteken?

'Collateral damage' van nobele bedoelingen

De militaire interventie dreigt een hele tijd aan te slepen. Dat betekent 
onvermijdelijk elke dag nieuwe slachtoffers. Heiligt het doel de middelen wel? 
Was het vermijden van burgerslachtoffers niet precies het doel van deze 
interventie?

Kunnen we beter leven met burgerslachtoffers geveld door onze F-16's omdat ze 
'collateral damage' van nobele bedoelingen zijn? De luchtsteun zal de rebellen 
aanmoedigen om voor niets anders dan een militaire overwinning te gaan, het 
regime van Kadhafi zal blijven reageren als een kat in het nauw. De NAVO zal een 
derde partij worden in een geëscaleerd conflict.

Op de achtergrond van dit conflict speelt ook nog iets anders. Voor de NAVO, 
zeker met de dreigende mislukking in Afghanistan, is het absoluut noodzakelijk 
om nu te bewijzen dat ze 'performant' is in haar zelf aangemeten rol van 
politiemacht van deze wereld. De NAVO is vooral geïnteresseerd in geostrategie 
en de toevoer van energie. Het lot van de Libische burgerbevolking is daarbij 
irrelevant, net zoals dat van de 'vergeten' Palestijnen, Ivorianen, Afghanen of 
Irakezen.

Te laat voor politieke oplossing?

Is het te laat voor een politieke oplossing? Niet als we het 'geweer' figuurlijk 
van schouder veranderen. Er kan nog altijd bij alle partijen druk worden 
uitgeoefend voor een onmiddellijke wapenstilstand onder leiding van landen, 
organisaties en leiders met enige invloed bij zowel het regime als de oppositie.

Het kan toch niet zo moeilijk zijn om tot onderhandelingen te komen als we zien 
dat een deel van de top van de rebellen voormalige vertrouwelingen zijn van 
Kadhafi? Abdul Fattah Younis was de nummer twee van het regime voor hij eind 
februari naar de gewapende oppositie overliep bij wie hij nu stafchef is. De 
voormalige minister van Justitie, Mustafa Abdul-Jalil, leidt dan weer de 
Nationale Overgangsraad van de rebellen.

Voor een politieke oplossing is de NAVO echter weinig geschikt. Belangrijkste 
voorwaarde is dat het voortouw wordt genomen door andere internationale 
organisaties of 'coalities' die over meer krediet beschikken om een politieke 
doorbraak te forceren. Een stap die overduidelijk is overgeslagen in de aanloop 
naar deze interventie, want zover bekend zijn er geen high-profile pogingen 
ondernomen om te onderhandelen met Kadhafi. Het onmiddellijk grijpen naar 
militaire 'oplossingen' voor crisissen is blijkbaar al een automatisme geworden. 
Zeer verontrustend.

(Uitpers nr. 131, 12de jg., mei 2011)

Ludo De Brabander (Vrede vzw) is co-auteur van 'Als de NAVO de passie preekt' 
(EPO, 2009). Soetkin Van Muylem is eindredacteur van het tijdschrift 'Vrede'.



Meer informatie over de Vredeslijst maillijst